W ocenie Sądu nie ma również dowodów na to, że doszło do naruszenia dyspozycji art. 110 § 2 KKW oraz norm określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U. z 2003 r. Nr 186, poz. 1820) i załączniku nr 3, poprzez niezapewnienie odpowiedniego wyposażenia celi. Wszystkie cele, w których przebywał powód były wyposażone w standardowy sprzęt kwaterunkowy, tj. piętrowe łóżka, stoły i taborety oraz wiszące szafki. Nie można wymagać natychmiastowej wymiany sprzętów kiedy tylko będą nosiły ślady zużycia, co następuje bardzo szybko z uwagi na dużą rotację osadzonych, wynikającą z charakteru jednostki. spis dobrych prawników

ranking prawnikow

Rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w pkt II wyroku znalazło oparcie w art. 102 KPC. W ocenie Sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek uzasadniający nieobciążanie powoda kosztami procesu poniesionymi przez stronę pozwaną. Powód jest osobą w podeszłym wieku, schorowaną, utrzymuje się z niewielkiego świadczenia emerytalnego. Wieloletnie postępowanie sądowe toczące się z udziałem powoda niewątpliwie przysporzyło mu cierpień moralnych.porady prawne łódź

Nieruchomości powódki aktualnie o łącznej powierzchni 0.73 ha obecnie składają się z pięciu działek gruntu o numerach: (...) - o powierzchni 0,2833 ha; (...) - o powierzchni 0,0229 ha; (...) -o powierzchni 0,1494 ha; (...) -o powierzchni 0,2668 ha i (...)- o powierzchni 0,0076 ha. Jest to nieruchomość gruntowa niezabudowana. Działki nr (...) stanowią jedną zorganizowana całość gospodarczą położoną przy ul. (...). Działka nr (...) położona jest oddzielnie przy ul. (...).

Jednak w ocenie Sądu Apelacyjnego roszczenie powódki o zobowiązanie pozwanej Gminy do złożenia oświadczenia woli o ustanowieniu użytkowania wieczystego gruntów uległo przedawnieniu, zgodnie z zarzutem strony pozwanej zgłoszonym w postępowaniu apelacyjnym, w piśmie z dnia 14 stycznia 2013 r. Jest to roszczenie majątkowe, które przedawnia się w dziesięcioletnim terminie określonym w art. 118 § 1 KC, liczonym od dnia jego wymagalności, która nastąpiła wraz z uprawomocnieniem się decyzji z dnia 11 kwietnia 1978 r. Nr (...), a więc najpóźniej z końcem 1978 r. Wszelkie powołane przez powódkę w odpowiedzi na zarzut przedawnienia oświadczenia pozwanego, decyzje i ugody pochodzą z okresu, w którym termin przedawnienia już upłynął i nie mogą stanowić uznania roszczenia. Również decyzja o zmianie ostatecznej decyzji z 11 kwietnia 1978 r. pochodząca z 1996 r. wydana została po upływie przedawnienia i nie mogła spowodować przerwy jego biegu zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 KC.