JustPaste.it - Share Text & Images the Easy Way

Vaders bestaan niet

Vader en kind als de ondermensen

van de Nederlandse rechtsstaat

Maarten Legêne

Maart 2003

Voor Mikki, en ieder kind dat ook een vader heeft.

Inhoud

Voorwoord

HOOFDSTUK 1

Hoe steel je een kind?

Een korte gebruiksaanwijzing

HOOFDSTUK 2

Verloren levens

HOOFDSTUK 3

De staat als uitlokker

HOOFDSTUK 4

Een wet voor het kind

HOOFDSTUK 5

Hoe blijf je vader?

Nawoord

Index

Voorwoord

Dit had een heel dun boekje kunnen zijn. Het is in Ne-

derland namelijk voor iedere vrouw heel eenvoudig om

haar kind zijn vader af te nemen, zodat het kind die vader

verder letterlijk kan vergeten, met alle schadelijke gevol-

gen van dien.

Er is echter een heel dik boek nodig om uit te leggen

waarom het zo makkelijk is. En dan nog zou niemand het

helemaal begrijpen. Het valt namelijk nauwelijks uit te leg-

gen, omdat het zo absurd is. Wat in de Nederlandse

rechtsstaat mogelijk is, zou Kafka niet verzonnen hebben.

De meest korte verklaring hiervoor biedt de volgende stel-

ling:

In Nederland hebben de rechten van het kind niets te maken

met het recht, en niets met het kind. De rechten van het kind zijn

in ons land de exclusieve rechten van de moeder op dat kind, ook

als de rechten van het kind zelf daardoor worden aangetast.

In bovenstaande stelling komt het woord ‘vader’ in het

geheel niet voor. Een logisch uitvloeisel daarvan is dan

ook de tweede stelling:

Door de rechten van de moeder op het kind in de plaats te laten

treden van de rechten van dat kind zelf, waaronder zijn rechten

op zijn vader als mede-ouder, verliest de vader automatisch ook

al zijn ouderlijke rechten.

In veel gevallen heeft de vader niet eens het recht juri-

disch als vader te bestaan. Hoewel hij een kind heeft, is hij

voor de Nederlandse wet kinderloos. Een wetgever die al-

leen al dit mogelijk maakt, zou in een moderne samenle-

ving scherp tot de orde moeten worden geroepen. Die

roep klinkt dan ook alom.

In dit boek wordt een poging ondernomen te verklaren

waarom in Nederland de rechten van kind en vader wor-

den genegeerd, ondanks het feit dat ruim voldoende in-

zicht bestaat in de negatieve gevolgen voor de ontwikke-

ling van het kind en voor het welzijn van diens vader.

Daarnaast wordt aan de hand van de praktijk uitgelegd

hoe in het omgangsrecht deze schending van mensenrech-

ten nu precies in zijn werk gaat, zowel bij de rechtspleging

als bij de rechtshandhaving.

De rechtspleging negeert fundamentele rechtsprincipes.

Individuele beoordeling wordt geweigerd. Correct onder-

zoek naar feiten en omstandigheden vindt niet plaats. La-

gere wetten worden niet getoetst aan hogere wetgeving,

zoals de grondwet, het Europees recht en de rechten van

het kind die zijn vastgelegd door de Verenigde Naties.

Beroepsmogelijkheden ontbreken veelal. Formele proce-

dures en algemene regels van procesrecht worden gene-

geerd of zelfs ontkend.

Als logisch gevolg van het voorgaande, wordt in het kiel-

zog van deze inhumane rechtspleging de rechtshand-having

volledig genegeerd: vonnissen worden niet geëxecuteerd,

sancties op niet-naleving zijn niet ingesteld. Het schamele

beetje recht dat vasthoudende vaders en kinderen op wat

oudere leeftijd nog uit de rechtspleging weten te peuren,

wordt hun alsnog ontnomen zodra zij dit met veel moeite

hebben verkregen. In Nederland kan moeder vrijwel alle

vonnissen negeren. Zij wordt daarin door niets en nie-

mand gehinderd, terwijl zij in dat geval feitelijk niet haar

‘ouderlijk gezag’ over het kind uitoefent maar in plaats

daarvan een ‘wederrechtelijke macht’. Dit nieuwe begrip

wordt geïntroduceerd en van uitleg voorzien in hoofdstuk

Een rechtsstaat die jouw kind moedwillig grote schade toe-

brengt, heeft tot gevolg dat je je als vader van een aan jou ont-

trokken kind uiteindelijk schaamt dat je het kind hebt verwekt.

Je kunt niets voor je kind betekenen, omdat je niets voor

je kind mág betekenen. Het kind is niet in staat van jou te

genieten, maar het moet integendeel samen met jou de

zware lasten dragen. In naam der koningin geschiedt dit

‘in het belang van het kind’, maar in werkelijkheid is geen

enkel belang er mee gediend: noch het maatschappelijk be-

lang, noch dat van de rechtsstaat en zelfs niet dat van de

moeder, hoewel zij (tijdelijk, maar lang genoeg) in de

waan verkeert dat dit wel zo is.

De zwaarste verliezers zijn echter vader en kind zelf. Dit

boekje hoopt aan dat inzicht bij te dragen, opdat het be-

wustzijn algemeen zal worden dat fundamentele vernieu-

wingen in de wet, de rechtspleging én de rechts-

handhaving niet langer uit mogen blijven. Wat nu in Ne-

derland gebeurt is niet alleen volstrekt verkeerd: het is ook

onnodig.

Drie jaren geleden wist ik vrijwel niets van het familie-

en omgangsrecht. Wel kende ik mijn klassieken. Ik kreeg

een kind en heb dit boek het afgelopen jaar geschreven in

de tijd die mijn kind met mij volgens de kinderrechter had

zullen doorbrengen, terwijl zij toch niet bij mij was. Toen

het manuscript gereed was, mocht mijn kind mij ook van

de kinderrechter niet meer zien, ook al verzette het zich

daartegen met hand en tand. “Mikki wil bij papa blijven”,

schreeuwde ze tegen iedereen die het maar horen wilde.

Dit boek wil niet alleen haar schreeuw verwoorden,

maar die van de tienduizenden kinderen in haar omstan-

digheden. En de mijne.

Amsterdam, maart 2003

Een korte gebruiksaanwijzing

Wil je als vrouw een kind eigenlijk helemaal voor jou al-

leen hebben? Prijs jezelf dan gelukkig, want in ons land is

het ondenkbare mogelijk en het absurde werkelijkheid.

Kinderen hebben hier geen enkel recht op hun beide

ouders. Of je het kind nog moet krijgen of het al hebt,

maakt niet uit. Of je wel of niet getrouwd bent, doet er al

evenmin toe. Zelfs al neemt de vader van je kind al jaren-

lang de meeste zorgtaken binnen het gezin voor zijn reke-

ning, zodra jij het wenst is je kind hem van de ene op de

andere dag kwijt.

In je wens je kind voor jou alleen te hebben, sta je be-

paald niet alleen. Honderdduizenden moeders beletten

hun kind een normale relatie met hun vader te hebben. Ie-

der jaar opnieuw komen daar enige tienduizenden vrou-

wen bij die hetzelfde nastreven. Het lukt hen vrijwel alle-

maal, met actieve hulp en steun van de Staat der Neder-

landen. Er is dus niets wat je tegen houdt.

Moet je veel ondernemen om je doel te bereiken? Nee, in-

tegendeel. Je moet er hoofdzakelijk een paar dingen voor

laten. Lees deze korte gebruiksaanwijzing en het resultaat

is gegarandeerd.

Hoe steel je een kind?

Hoofdstuk 1

Ben je zwanger maar nog niet getrouwd? Het beste wat

je dan kunt doen is bij je partner weg te lopen voordat hij

alles samen met jou heeft kunnen regelen. Je maakt je ge-

woon uit de voeten. Vervolgens geef je direct na de ge-

boorte je kind bij het stadhuis aan en laat door de ambte-

naar van de burgerlijke stand een valse geboorte-aangifte

opstellen. Eentje waarin de vader niet voor komt.

In Nederland mag je geen valsheid in geschrifte plegen,

maar het mag wel als je een kind wilt beroven van zijn va-

der. Je geeft bij de geboorte-aangifte gewoon ‘vader onbe-

kend’ op. Niemand zal zeggen: ‘Hoezo, vader onbekend?

U weet toch wel met wie u het kind verwekt hebt?’ Geen

enkele lastige vraag zal je worden gesteld, geen enkele in-

discretie zal jouw kant uit komen. Men zal besmuikt de

ogen neerslaan en devoot uitvoeren wat jij opdraagt: de

ruimte achter de naam van de vader leeg laten. Daarna

ontvang je een fraaie geboorte-acte waarin jij als enige

ouder van jullie beider kind staat vermeld.

Precies vanaf dat moment bestaat de vader van je kind

juridisch niet meer. Voor de Staat der Nederlanden heeft

jouw kind geen vader en heeft hij geen kind. De Staat geeft

je geen straf voor je valse aangifte, maar schenkt je een ex-

clusieve premie: ‘het ouderlijk gezag’. Dat houdt in dat je

met je kind voortaan kunt doen en laten wat je wilt. Je

voormalige partner heeft dat gezag niet, want hij heeft ju-

ridisch helemaal geen kind. Zelfs in extreme gevallen zal

hij daar niets tegen kunnen doen. Stel dat jou morgen wat

overkomt, dan is je kind juridisch een wees en zal het naar

een pleeggezin gaan. Niet naar hem.

Onze overheid laat je vanaf jouw valse aangifte verder

rustig begaan en zal jou als alleenstaande moeder allerlei

extra hulp bieden. Als je een betere woning zoekt bijvoor-

beeld, voorrang wilt hebben bij het vinden van een crèche-

plaats of niet wilt werken. De crèche-plaats zullen ze ook

nog voor je subsidiëren, en anders moet jouw werkgever

het doen, ook al heeft de vader van je kind zeeën van tijd

en ook de wil om voor jullie kind te zorgen.

Als hij het kind wil erkennen en dus voor de overheid

als de vader ervan wil worden geregistreerd, dan is dat

niet mogelijk, omdat jij daar als moeder eerst jouw toe-

stemming voor moet geven. De bloedband tussen vader

en kind kan pas worden ingesteld als jij dat wilt. Het

klinkt absurd en dat is het uiteraard ook, maar toch is het

zo hier geregeld. Je zou denken dat de overheid een sim-

pele DNA-proef voldoende zou achten om zijn vader-

schap aan te tonen. DNA proeven worden echter wel ge-

daan om misdadigers op te sporen, maar niet om op een-

voudige en doeltreffende wijze het recht van een kind op

zijn beide ouders te waarborgen. Weiger dus je toestem-

ming, en hij blijft wie hij is: kinderloos. Hij zal daar flink

van in de war raken, maar daar moet je niet over inzitten,

want later zal nog blijken dat het je goed van pas zal ko-

men.

Het spreekt vanzelf dat de overheid de rechten van het

kind op beide ouders, en het recht van de vader op zijn

mede-ouderschap, op grove wijze aantast door dat recht

afhankelijk te maken van de persoonlijke toestemming

van de moeder. Dat is allemaal in strijd met het Europees

Verdrag waaraan de Nederlandse wet ondergeschikt is,

het is in strijd met de wet op de gelijke behandeling, en het

is in strijd met onze eigen grondwet. De Hoge Raad heeft

vijftien jaar geleden al bepaald dat de Nederlandse wet op

dit vitale punt niet deugt, maar die wet is tot op de dag

van vandaag nog steeds precies hetzelfde. Niets let vrou-

wen dus om daar dan ook gebruik van te maken. De vader

kan doorprocederen tot aan het Europees Hof, maar voor

het zover is, is jullie kind een puber en hij een kleine hon-

derdduizend gulden aan advocatenkosten armer. Daar zal

geen vader aan beginnen.

Ook het ouderlijk gezag is in ons land een heilig goed,

een vrijwel onaantastbaar bolwerk. Zelfs als een vrouw

haar kind verwaarloost of het op andere wijze te kort doet,

blijft haar ouderlijk gezag onaangetast, ook als voor ieder-

een in de omgeving duidelijk is dat het met haar kind hele-

maal niet goed gaat. De juridisch niet-bestaande vader van

het kind kan al helemaal niets uitrichten.

Het enige wat de vader zou kunnen proberen, is de rech-

ter vragen de erkenning te gelasten. Omdat hij zich niet

kan verlaten op een correcte wet, moet hij naar de rechter

om vader te kunnen worden. Terwijl moeder op een

maandagmorgen voor dertien gulden vijftig met één sim-

pele valse aangifte automatisch van de overheid zowel

haar ouderschap als het ouderlijk gezag verkreeg, moet hij

een duizendje of vijf aan dure advocaten uitgeven om te

proberen door de rechter ook als ouder van zijn kind te

worden erkend.

In een rechtsstaat is het natuurlijk niet de taak van de

rechter permanent wettelijke gebreken te repareren, om-

dat de wetgever nalatig is gebleven. Nederland is echter

geen rechtsstaat, want wij hebben geen Constitutioneel

Hof zoals iedere beschaafde democratie. De wetgever (re-

gering en parlement) kan dus een andere kant op blijven

kijken en de rechter mag daar volgens onze constitutie

niets tegen in brengen. Hem of haar rest slechts iedere keer

opnieuw te verklaren dat de wet in strijd is met hogere

wetgeving, zonder dat de wetgever daar vervolgens iets

aan hoeft te doen.

Lukt het vader zijn kind te erkennen, dan is er eigenlijk

nog niets aan de hand. Jullie beider kind zal hij dan nog

steeds niet te zien krijgen, laat staan dat het kind en hij ge-

woon met elkaar kunnen omgaan. Wel moet hij direct

vanaf de erkenning zeshonderd gulden in de maand aan je

overmaken als jij dat wilt, voor een kind dat hij van jou

niet mag leren kennen.

Heeft hij er al het geld, de ergernis en de moeite voor

over om zijn kind via de rechter te kunnen erkennen, dan

wordt hij na een moeizame gerechtelijke procedure alsnog

officieel de vader van het kind. Dat stelt echter niets voor,

want het enige gevolg is, dat de moeder hem volgens de

wet zou moeten informeren en consulteren over alle be-

langrijke beslissingen die zij voor het kind neemt. Zij kan

dat echter geheel nalaten.

Vertel de vader gewoon helemaal niets en blijf met je

kind doen zoals het je uit komt. Er is geen advocaat in dit

land die hem zal adviseren hier werk van te maken. Ze

zullen tegen hem zeggen: ‘Ach meneer, dat is een dode let-

ter in de wet, want als de moeder van uw kind er geen zin

in heeft, wordt ze toch niet tot de orde geroepen. Er staan

wel wettelijke sancties op maar die worden nimmer toege-

past’. Uiteindelijk zal hij er aan gewend raken dat hij niets

over het kind te zeggen heeft, ook al heeft hij het dan na

heel veel moeite kunnen erkennen en betaalt hij inmiddels

mee aan de verzorging en opvoeding.

De moeder houdt als enige het onaantastbare ouderlijk

gezag. De informatie- en consultatieplicht die zij formeel

heeft jegens de vader, bestaat in werkelijkheid niet, al staat

deze in de wet. Ook scholen, artsen en kinderdagverblij-

ven zullen zich achter haar ouderlijk gezag verschuilen om

hem niet te informeren, hoewel ook zij daar wettelijk vol-

ledig toe verplicht zijn.

Heeft ieder kind, ongeacht zijn leeftijd, zélf niet het fun-

damentele recht om zijn vader te leren kennen en met

beide ouders om te gaan? Nee, een kind heeft geen enkel

recht. In Nederland bestaat geen wet die de rechten van

het kind heeft benoemd en vastgelegd. Een kind is in ons

land een afgeleide van de ouder met het ouderlijk gezag,

zeg maar een soort aanhangsel.

Volgens het Europees Verdrag hebben vader en kind het

absolute recht op omgang met elkaar. Dit Verdrag is

‘dwingend recht’, ook in ons land. Toch wordt dat recht in

ons land niet nageleefd. Om net te doen alsof dat wel zo is,

heet een verbod op omgang tussen kind en vader in ons

land ‘nihil-omgang’. Op die manier wordt juridisch aan

het Verdrag gehoorzaamd, want er is dan immers wel de-

gelijk sprake van omgang, zij het dat die nihil is: geen dus.

Het recht op omgang is in Nederland het recht op nihil-

omgang, omdat iedere onwillende moeder iets veel ster-

kers heeft dan het Europees Verdrag, namelijk de moge-

lijkheid om dat recht effectief te verhinderen. Zij hoeft

daar niets voor te doen. Sterker nog, ze hoeft er alleen

maar iets voor te laten. Dat gaat al vele, vele jaren als volgt

in zijn werk.

Zodra een moeder haar kind belemmert om omgang te

hebben met de vader, kan die vader bij de kinderrechter

een verzoek indienen om zijn kind regelmatig te zien.

Moeder wordt dan opgeroepen om ook bij die zitting aan-

wezig te zijn. Zij hoeft zich daar niet op voor te bereiden.

Tijdens de zitting zegt ze maar twee dingen en verder he-

lemaal niets. Eerst merkt ze terloops op dat ook zij natuur-

lijk wil dat kind en vader contact met elkaar zullen heb-

ben. Maar vervolgens maakt ze met een angstig gezicht

stamelend duidelijk dat ze vreest ‘dat de omgang voor het

kind te onrustig zal zijn’. Iedere kinderrechter in ons land

reageert nu al veertig jaar lang op die paar simpele woor-

den als een fruitautomaat die na een ruk aan de hendel

maar één uitslag kent. De rechter zal de schouders rechten

om de rechten van het kind en de vader te vertrappen: het

kind mag eenmaal in de veertien dagen één zaterdag-

middag zijn vader ontmoeten. Zoiets geldt in ons land na-

melijk als ‘een normale omgangsregeling’. Dat is natuur-

lijk eigenlijk te gek voor woorden: een kind kan immers

nimmer met zijn vader een hechte band hebben als het

hem maar eens per veertien dagen een paar uur kan zien?

Vader zal voor zijn kind altijd een vreemde blijven. En als

het kind vader al goed kende, zal deze alsnog gestaag toch

min of meer een vreemde worden.

Iedere moeder kan met het grootste gemak ook nog radi-

caal van die al zeer beperkte omgang tussen het kind en

zijn vader afkomen. Dat gaat als volgt: ze laat de afspraak

na de uitspraak van de kinderrechter twee keer doorgaan

en vervolgens zorgt ze ervoor dat zij met het kind een flink

straatje om gaat, als vader na twee weken weer voor de

deur staat voor zijn paar schamele uurtjes.

De vader zal nu heel boos worden, misschien vervelende

telefoontjes met haar plegen en haar wellicht zelfs een

boze brief sturen. Dat is dan mooi meegenomen, want met

die brief zit ze op rozen. Het enige wat de vader nu name-

lijk nog kan doen, is opnieuw de moeizame gang naar de

kinderrechter maken om zijn beklag te doen. Moeder komt

ook weer keurig opdraven en hoeft daar dit keer niet twee

zinnen, maar nog maar één zin te zeggen: ‘Vader veroor-

zaakt voor het kind en haar dermate grote spanningen dat

zij daar niet tegen bestand is en haar arme en kwetsbare

kind er dus niet aan wil blootstellen’. De kinderrechter zal

de bezoekregeling nu prompt nog verder terug brengen.

Kind en vader mogen elkaar nu helemaal niet meer zien,

of elkaar alleen nog zien onder begeleiding. En in het laat-

ste geval wordt er ook nog een uurtje van afgehaald om

moeder terwille te zijn. Zij heeft het tenslotte al moeilijk

genoeg. Vader op zijn beurt zal worden verweten dat hij

‘strijd zoekt’, louter omdat hij op komt voor de rechten en

noodzaken van zijn kind. Terwijl die attitude voor hem

pleit, wordt deze tegen hem gebruikt.

Dit zijn al decennia lang de standaardprocedures. De

meeste vaders haken na dit stadium af, zodat moeder het

rijk weer helemaal alleen heeft. Hij is inmiddels door de

advocatuur financieel geplunderd, terwijl hij keer op keer

de kous op de kop heeft gekregen. Het enige wat hij heeft

bereikt, is dat hij zo langzamerhand als querulant en dus

half als verdachte voor de kinderrechter staat, in plaats

van als rechtschapen mens die het goed met zijn kind voor

heeft en daarom invulling wil geven aan zijn ouderschap

zoals dat een goed ouder betaamt. Hij is nu ook zo getergd

door het grove onrecht dat zijn kind en hemzelf wordt

aangedaan, dat hij een opgewonden indruk op de rechter

maakt en deze in de rede begint te vallen, als hij voor de

zoveelste keer de holle frase door de rechtszaal hoort klin-

ken ‘dat beide ouders samen door één deur moeten kun-

nen’. Hoe liever een vader zijn kind wil zien en hoe meer

hij van dat kind houdt, hoe minder hij het daadwerkelijk

te zien zal krijgen.

Deze ijzeren wetten gaan op bij iedere Nederlandse kin-

derrechter. En voorzover deze al mocht aarzelen, is er al-

tijd de dame van de Raad voor de Kinderbescherming, die

de rechter zal adviseren dat ‘het kind zoveel mogelijk met

rust moet worden gelaten’. Daarmee wordt bedoeld de

‘rust’ die moeder het kind biedt: haar moederliefde en het

respect voor dit jonge leven dat toch maar helemaal door

haar wordt verzorgd, deugdzaam wordt opgevoed en

waarvoor zij alles opzij zet.

Wie als moeder bang is dat de kinderrechter in haar ge-

val iets anders zal gaan oordelen dan gewenst is, kan dat

op een eenvoudige manier voorkomen. Je komt gewoon

niet op de zitting opdagen. Bij alle processen in Nederland

zou je de zaak dan automatisch verliezen, maar in dit ge-

val win je hem automatisch. In het omgangsrecht mag de

zitting zonder jouw aanwezigheid namelijk niet plaatsvin-

den, zodat alles bij het oude blijft.

Meestal is dit paardenmiddel niet nodig, omdat in negen

van de tien gevallen alles verloopt zoals hierboven is be-

schreven. Maar stel nu dat je die ene moderne kinderrech-

ter treft, die van mening is dat je te ver gaat in het uitslui-

ten van de vader van je kind. De kans is klein, maar hij be-

staat, want een enkele rechter in dit land is het beu een

schertsfiguur te zijn wiens vonnissen niet worden nage-

leefd.

In dat geval is er een middel dat een vader niet alleen de-

finitief uitschakelt, maar hem ook zal beroven van de

meeste van zijn vrienden en misschien zelfs van zijn werk.

Je beschuldigt hem gewoon keihard van incest. Dit uiterste

middel werkt voortreffelijk en steeds meer vrouwen ma-

ken er dus effectief gebruik van.

De incest wordt na een langdurige periode van onder-

zoek, tijdens welke kind en vader elkaar niet zullen zien,

uiteraard niet bewezen. Maar er is nog zoiets als het ge-

zegde ‘waar rook is, is vuur’. Vader is gestigmatiseerd en

blijft dat. Door de incestbeschuldiging is het kind al een

hele tijd niet meer bij hem geweest. De kans is groot dat hij

definitief zal vluchten voor de grote ellende die je door dit

alles in zijn bestaan hebt aangericht. Zo krijgt iedere

vrouw alsnog met haar kind het rijk alleen, zelfs bij die ene

kinderrechter die met zijn tijd wilde meegaan. Die tijd

heeft vanzelf geleid tot de hedendaagse incest-

beschuldiging als nieuw middel om ook deze ene rechter

aan jouw kant te houden. Je loog toch al toen je zei ‘dat je

kind leed onder de spanningen die vader opriep door de

omgang’. Als dat niet meer werkt, dan maak je van de va-

der van je eigen kind toch gewoon een regelrechte smeer-

lap die een aantal jaren moet worden opgeborgen?

Verloren levens

Hoofdstuk 2

Het gezegde luidt dat in dit leven alles zijn prijs heeft en

alleen de zon gratis op gaat. De moeders uit het vorige

hoofdstuk hebben tot nu toe echter alles voor niets en nie-

mendal gehad, zo lijkt het wel. Hun exclusieve één-ouder-

schap en hun ouderlijk gezag hebben zij gratis in de schoot

geworpen gekregen. Toch gaat ook in hun geval het ge-

zegde op en wordt wel degelijk een prijs betaald voor het

elimineren van de vader van hun kind. Dat betalen ge-

beurt echter in aanleg niet door hen, maar door hun kind.

Het mist namelijk één van zijn beide echte ouders. Vroeg

of laat zal blijken dat het kind zich daardoor niet goed ont-

wikkelt en allerlei problemen krijgt.

Het meest waarschijnlijk is dat moeder het kind wijs

heeft gemaakt dat het vader zelf was die niet in zijn eigen

kind was geïnteresseerd. Of dat er helaas een steekje aan

hem los zat. De kinderrechter heeft moeder daarbij ogen-

schijnlijk gelijk gegeven, dus op het kind komen deze leu-

gens een tijd lang geloofwaardig over, ook omdat de be-

trokken moeders inmiddels zelf zijn gaan geloven dat zij

‘het beste voor hun kind’ wilden. Papa is een vreemde

man waar je een beetje voor moet oppassen, mama is ten-

slotte niet voor niets bij hem weggelopen. Het is een leu-

gen waar deze vrouwen heel snel zelf in gaan geloven, om

een slecht geweten te sussen.

Als een kind niet ontdekt dat het een leugen is, bestaat

de kans dat het zich daardoor blijvend tegen zijn vader zal

gaan afzetten. Het syndroom dat een kind op deze wijze

opdoet is in de psychologische literatuur nauwkeurig en

uitgebreid beschreven. Het vormt een zeer ernstige handi-

cap in zijn verdere emotionele bestaan. Het kind is bescha-

digd en is zelf niet meer in staat onbevangen relaties aan te

gaan. Met zijn vader wil het niets te maken hebben. De

verborgen liefde die het voor deze ouder voelt, uit zich in

onverbloemde haat.

De tweede mogelijkheid is, dat het kind zich ook van

moeder zal afkeren. Het gaat zijn eigen weg in het leven en

stelt zich neutraal jegens zijn beide ouders op. In feite voelt

het zich verweesd. Het laat zich niet meer kennen, het wil

zijn moeder niet meer kennen, zijn vader kende het al niet

en het doet daar ook geen moeite meer voor.

Als derde mogelijkheid gaat het kind hevig op zoek naar

de ouder die de moeder het heeft onthouden. Om deze

ouder te leren kennen, zal het kind zich genoodzaakt voe-

len zich tijdelijk of blijvend van zijn moeder af te keren.

Het zal zelfs bij die andere ouder een nieuw thuis zoeken,

in zijn hevige drang het gemiste leven met de andere

ouder alsnog in te halen.

Het ene kind ontdekt de leugens in zijn leven op zijn

achtste, het andere op zijn twintigste. Vast staat echter dat

ieder kind er op enig moment achter zal komen dat er iets

helemaal niet klopt. Daarna zal het beseffen dat een groot

deel van zijn emotionele leven op manipulatie gebaseerd

is geweest. Vanaf het ogenblik dat een kind zich daarvan

bewust is, zal ook moeder de prijs betalen. Zij zal de laat-

ste decennia van haar leven opgescheept blijven met een

volwassen kind dat haar, in stilte of openlijk, van alles

kwalijk neemt. Zelf zal het niet goed met zijn emoties kun-

nen omgaan en waarschijnlijk zal het, feitelijk net als de

moeder, niet goed in staat zijn gezonde relaties aan te

gaan. Er is een zeer grote kans dat haar eigen kind daar-

door zijn hele volwassen leven lang zelf ongelukkig zal

zijn, net zoals zij dat in feite was.

De prijs die wordt betaald kan ook van een geheel an-

dere orde zijn en al veel eerder komen. Vaders die van na-

ture graag voor hun kinderen willen zorgen, worden door

de rechtsstaat gedegradeerd tot iemand die als ouder hele-

maal niet bestaat en geen enkel recht heeft om te genieten

van zijn bloedeigen kind. Zij kunnen zo wanhopig worden

dat het leven hen niets meer te bieden heeft. Keer op keer

voelen zij zich gestraft voor hun natuurlijke behoeften om

net als de andere ouder mede de zorg te hebben voor hun

eigen kind en daar onbevangen mee om te gaan. De wet-

gever degradeert hen tot niet-ouder, de kinderrechter be-

handelt hen als verdachte of amokmaker en hun ex-part-

ner heeft hem en zijn kind ronduit verraden.

Dit alles leidt er de laatste jaren steeds vaker toe dat va-

ders in deze situatie wanhoopsdaden begaan, omdat zij

niet kunnen begrijpen dat hun liefde en zorgzaamheid

voor hun kind niet wordt beloond, maar louter wordt be-

straft. Terwijl zij moderne mannen zijn die zich verant-

woordelijk voelen voor het welzijn van hun kind, en daar-

aan willen bijdragen door een normale ouder te zijn, wor-

den ze juist daarom door de Staat, de rechtelijke macht en

de moeder gedegradeerd tot de ondermensen van onze

maatschappij. Stel jezelf eens voor dat jij je bloedeigen

kind slechts eens per veertien dagen drie uur onder bege-

leiding mag meemaken, en na een tijdje definitief helemaal

niet meer. Jij zou daar net zo goed volledig aan onderdoor

gaan en uiteindelijk geen enkele uitweg meer weten in je

eigen bestaan.

Dat is het begin van het einde. Het gaat zijn leven be-

heersen. Het gaat malen in zijn hoofd en gaandeweg

wordt hij steeds wanhopiger. Omdat de maatschappij hem

als volstrekt minderwaardig behandelt, gaat hij zich ook

zo voelen. Hij heeft niets misdaan, en toch hebben zijn

kind en hij beiden levenslang gekregen, net als zwaar ge-

strafte misdadigers, die als onderdeel van hun langdurige

detentie ook slechts eens per twee weken een paar uur hun

familie mogen zien.

Heel langzaam maar zeker, stap voor stap, komt dan in

zijn hoofd het besef tot wasdom dat er nog maar één uit-

weg is die hem zal verlossen van dit leven vol onrecht-

vaardigheid, hardvochtigheid en liefdeloosheid. De zelf-

doding als verlossing, of, wat ook een mogelijkheid is, de

moord als verlossing én als afrekening met degene die zijn

leven moedwillig heeft vernietigd.

Dat laatste is minder vreemd dan het lijkt. Een mens die

wordt gedwongen zich totaal van zijn kind te onthechten,

kan alleen zelf op een nog zo normaal mogelijke manier

verder leven door dat kind ‘te vergeten’. Daarvoor moet je

dat kind feitelijk in je eigen hoofd vermoorden en begra-

ven. Pas daarna ontstaat weer enige rust in je kop en ben je

in staat weer enigszins te functioneren. De afstand tussen

het vermoorden van het kind in je eigen hoofd en het ver-

moorden van het kind in werkelijkheid kan klein worden

voor diegene wie het niet lukt het kind in zijn hoofd ‘te

vergeten’. En het lukt bijna geen enkele vader. Een ouder

die een gedwongen totale onthechting van zijn kind wordt

opgelegd, ondergaat een geestelijke marteling die boven-

menselijk is.

Je leest daarom steeds vaker in de krant dat deze sloop

van onkreukbare ouders, die toevallig vader zijn en geen

moeder, en de daarop volgende degeneratie en defor-

matie van hun persoonlijkheid, leidt tot kidnappings,

moord op eigen kind en de moeder, en zelfmoorden. Op

het ene moment loopt het kind nog op het schoolplein en

even later is het met vader geëindigd onder een intercity,

tegen een viaduct of in een garagebox vol koolmonoxyde.

De maatschappij spreekt daar luidruchtig schande van.

De enige uitleg die dan voor deze gruweldaad wordt ge-

geven, is dat de betrokken moeder kennelijk het grootste

gelijk van de wereld had om deze bruut zoveel mogelijk

bij haar kind weg te houden. Jammer dat hij toch nog heeft

kunnen toeslaan.

Dit is niet alleen een oppervlakkige, maar vooral ook een

oerdomme analyse. Zolang deze primitieve gedachten op-

geld doen en niet grondig worden gecorrigeerd, zullen

steeds meer vaders deze afschuwelijke wanhoopsdaden

begaan. Vader was toen hij zijn kind verwekte namelijk

een beschaafd en gevoelig mens. Maar zijn ex-partner, de

wetgever en de rechter hebben van hem iemand gemaakt

die in afzienbare tijd volslagen gek is geworden. Tast een

mens aan in zijn meest elementaire behoefte die liefde

heet, en hij zal reageren door zelf liefdelozer te worden.

Vernietig systematisch en meedogenloos in hem alle liefde

die hij voor zijn kind voelt, en uiteindelijk zal hij in staat

zijn kind en moeder te vermoorden. Hij is geen dader,

maar slachtoffer van een misdadige overheid.

Het drama is niet door hem over moeder en kind afge-

roepen. Uitgelokt door een overheid met een achterlijke

wetgeving en een versteende rechtspraktijk heeft de moe-

der een normale relatie tussen het kind en diens andere

ouder effectief verhinderd. Zij dacht met leugens bij de

kinderrechter en de grenzeloze overschatting van haar

macht op basis van dat verblindende ‘ouderlijk gezag’ bin-

nen de grenzen van de wet te handelen. Maar zijzelf, de

kinderrechter, de gevestigde advocatuur en de wetgever

vergaten daarbij dat het gammele bouwwerk geen enkele

relatie meer heeft met de hedendaagse maatschappelijke

werkelijkheid.

Veel vaders zijn immers allang geen mannen meer die

trouw ‘s ochtends vroeg de deur uit gaan, terwijl moeder

al even trouw de hele dag de zorg voor de kinderen heeft.

Vaders worden actieve mede-ouders van hun kind. Zij

willen er graag voor hun kind zijn. Verhinder je het hen,

dan beschadig je hen in een fundamentele menselijke be-

hoefte. Dit is een zeer onverantwoordelijke handelwijze. Is

hij eenmaal de ondermens die deze fundamentele behoef-

ten wordt ontzegd, dan voelt hij van zijn kant uiteindelijk

ook geen enkele ethische verantwoordelijkheid meer.

Voor de overheid bestaat de rekening ‘slechts’ uit hin-

derlijke, maar (nog) niet onoverkomelijke maatschappe-

lijke onrust, als er in de krant staat dat het weer eens er-

gens raak was. Vader, moeder en kind zijn echter het

slachtoffer geworden van die overheid, die niet alleen na-

latig is geweest jegens het kind en diens vader, maar die

moeder ook nog eens heeft aangemoedigd een desastreus

pad te volgen. Zij koos het omdat het zo makkelijk leek, zo

voor de hand lag, en omdat de rechter haar telkens gelijk

gaf zodat ze zichzelf kon inprenten dat wat zij deed, goed

voor haar kind en haarzelf was. Vader en moeder moesten

toch eerst samen door één deur kunnen, voordat het kind

en hij een humaan leven met elkaar terug kregen? Als je

als vader die tergende gotspe maar lang genoeg hebt aan-

gehoord, nadat moeder alle deuren vakkundig heeft dicht

getimmerd, is de enige deur die voor beiden open staat die

naar het crematorium.

Dat mannen in hun opperste wanhoop hiertoe over

gaan, valt niet goed te praten. De wetgever en de rechts-

praktijk dienen er wel de les uit te trekken dat zij vrouwen

niet mogen toestaan hun kind een normale relatie met zijn

andere ouder te ontzeggen.

De zelfmoorden en moorden zullen blijven toenemen

totdat beide ouders in de beleving en uitoefening van hun

ouderschap volstrekt gelijk worden behandeld. Pas als op

basis van de wettelijk omschreven rechten een kind daad-

werkelijk het recht op gelijke verzorging door beide

ouders kan genieten zullen de kidnappings, gijzelingen,

moorden en zelfmoorden weer snel afnemen.

Zolang de overheid dit niet goed en eerlijk heeft gere-

geld, betaalt het kind en betaalt ook moeder uiteindelijk de

prijs, op welke wijze dan ook. In de meeste gevallen loopt

het niet zo dramatisch af, hoewel iedere vader die in de si-

tuatie verkeert waarin zijn kind en hij niet gewoon met el-

kaar mogen omgaan er minstens toe wordt gebracht na te

denken over een ontvoering van zijn kind.

Tijdens al zijn slapeloze nachten zal hij allerlei mogelijk-

heden steeds gedetailleerder uitwerken. Er hoeft maar er-

gens een vlam in de pan te slaan en het gebeurt ook daad-

werkelijk. Hij heeft namelijk niets meer te verliezen, want

hij bestaat immers niet meer en heeft toch al levenslang. Je

kunt dan net zo goed de misdaad plegen die hoort bij de

straf die je al ondergaat, zo wroet het in zijn hoofd. Die ge-

dachte is niet van onlogica gespeend en psychologisch

goed voorstelbaar.

Vaders die van hun kinderen zijn gescheiden, kunnen

zeer ernstig lijden. Zij ondergaan een leed dat hun gehele

verdere bestaan overschaduwt en in de tijd niet kleiner,

maar groter wordt. Wat zij meemaken is uiteindelijk erger

dan een ouder die zijn kind door een dodelijke ziekte of

ongeval mist. Het leven met dat kind is definitief voorbij,

maar het leven met een bestaand kind waarmee je als

ouder geen normale relatie mag hebben, zet zich iedere

dag voort. Het is een wond die niet heelt, maar die gaat et-

teren en zweren en ook tot fysieke kwalen leidt.

Uiteindelijk zit ook de moeder van dit kind met de brok-

ken. Op het moment waarop ze beseft dat haar kind de

prijs betaalt, is het al te laat. Ze kan niets meer herstellen

van wat zij fout heeft gedaan, omdat het kwaad is ge-

schied. Haar kind is psychisch in problemen geraakt om-

dat zij moedwillig zijn ontwikkeling heeft beperkt, in de

verdwazing dat ze juist handelde omdat de kinderrechter

haar daarin steunde. Haar eigen kind zal haar uiteindelijk

duidelijk maken dat zij het grondig verkeerd heeft gedaan.

Het kind zal weten dat het een persoonlijkheid heeft die

niet is zoals die had kunnen zijn, omdat iets essentieels

aan zijn bestaan is onthouden. Het kind zal zijn eigen be-

staan dus als leugenachtig beschouwen, met het gevolg

dat het een ernstige identiteitscrisis zal beleven en de

voortbrengselen daarvan in zijn identiteitsbeleving voor-

goed met zich mee zal dragen. Het leven van zo’n kind is

onherstelbaar beschadigd, omdat het niet in zijn waarde is

gelaten. Het kind zal zich uiteindelijk als gevolg van de

feitelijke liefdeloosheid van zijn moeder misbruikt en

waardeloos voelen, net als zijn vader.

De ‘rust’ die de kinderrechter destijds dus zo nodig

achtte voor het jonge kind, is in werkelijkheid de onrust

die dat kind later zijn hele bewuste leven lang met zich

mee zal dragen. Ook hier ging alleen de zon gratis op. De

zogenaamde hulp die de rechter destijds bood was hele-

maal geen hulp. Moeder keek in die tijd niet verder dan

haar neus lang was en prees zichzelf er dus gelukkig mee.

Maar de kinderrechter had beter moeten weten. De rechter

loste voor haar geen problemen op, maar droeg bij aan het

scheppen van een onoverkomelijk, onoplosbaar probleem

bij het kind. Het is onherstelbaar aangetast in zijn eigen

wezen en voelt zich letterlijk het kind van de rekening.

Iedere moeder die haar kind berooft van diens andere

ouder, versterkt haar eigenwaarde door die van haar kind

te verzwakken. Zij heeft niet alleen het kind, maar ook het

leven van het kind gestolen.

De staat als uitlokker

Hoofdstuk 3

Door hardnekkig tussen vaders en moeders te blijven

discrimineren als het gaat om het vervullen van een nor-

maal ouderschap, kweekt de overheid veel ongelukkige

mensen en zet aan tot dramatische gebeurtenissen. Hoe

komt het dat de overheid dit willens en wetens blijft doen?

Waarom volhardt de staat in uitlokking?

Feitelijk weet de overheid niet het antwoord op de fun-

damentele veranderingen in de samenleving. De tweede,

succesvolle emancipatiegolf heeft niet alleen meer gelijk-

waardigheid gebracht in de positie van vrouwen, maar in

het kielzog daarvan tot gevolg gehad dat mannen emanci-

peren.

Naarmate vrouwen stap voor stap meer gelijke rechten

hebben verworven en doordringen tot de typische

mannenbolwerken, overkomt mannen dat ook als het gaat

om exclusieve ‘vrouwendomeinen’, zoals de praktische

zorg voor kinderen. De overheid weet zich hiermee feite-

lijk nog geen raad. De gedachte van de Nederlandse wet-

gever is nog steeds simpel, en de kinderrechter en de Raad

voor de Kinderbescherming vormen er als handhavers van

deze nog steeds dominante ideologie de trouwe en zuivere

afspiegeling van: kinderzorg is vrouwenzorg. Vrouwen

kunnen in dat systeem nooit echt economisch meetellen en

dus macht uitoefenen. Er is te weinig kinderopvang en ze

worden ernstig gediscrimineerd in het bedrijfsleven, om-

dat ze niet, zoals mannen, zestig uur per week inzetbaar

zijn. De zelfontplooiing die vrouwen wensen is nog lang

niet verwezenlijkt.

Hoe houd je als overheid die vrouwen in het gareel?

Door hen in elk geval de exclusieve zorg voor hun kinde-

ren te blijven gunnen als ze daar expliciet om vragen, en

hen er min of meer toe te dwingen als ze er juist vanaf wil-

len.

Staat er ineens zomaar een zorgvader op die de mede-

zorg voor zijn kind opeist, dan vormt deze een acute be-

dreiging voor het wankele evenwicht waarop de staats-

ideologie in ons land berust. De zorgvader wil de mede-

zorg voor zijn kind, terwijl de ouderwetse staat die nou

juist exclusief bij de moeder wil houden. De zorgvader tast

kortom de traditionele rolverdeling aan tussen man en

vrouw en daarmee de ouderwetse economie. Hij is een re-

gelrechte bedreiging voor de samenleving zoals de over-

heid die graag wil blijven ordenen. De economie is er im-

mers niet bij gebaat als vrouwen gaan werken en mannen,

die nooit ongesteld of zwanger worden, tegelijkertijd

evenzoveel minder gaan werken? Per saldo neemt de ar-

beidsproductiviteit dan af, terwijl de organisatie van de ar-

beid omslachtiger en dus duurder wordt.

Door de traditionele rolverdeling aan te tasten, is de

zorgvader per definitie ook een grote bedreiging voor on-

geëmancipeerde vrouwen. In damesbladen, door kinder-

rechters en bij Raden voor de Kinderbescherming wordt

daarom zorgvuldig de aftandse ideologie in stand gehou-

den dat een kind vooral zijn moeder nodig heeft. Moeder

trekt daardoor bij de kinderrechter immer aan het langste

eind, met het motief dat een kind heel goed zonder vader,

maar nimmer zonder zijn moeder kan. Vele miljoenen

moeders vinden dat in hun hart eigenlijk ook, terwijl ze te-

gelijkertijd luidkeels verkondigen dat de Raad van Bestuur

van Philips voor de helft uit vrouwen moet bestaan. Mo-

gen de mannen uit die Raad dan alsjeblieft voor de helft de

concrete zorg voor hun kinderen op zich nemen?

Het motief dat kinderen bij hun moeder horen en heel

goed zonder vader kunnen, is niet biologisch gemotiveerd,

maar cultureel en (in onze materialistische samenleving

dus) economisch. Vrouwen die hier misbruik van maken

door hun kind niet mede zijn andere ouder te gunnen, zijn

dan ook meestal vrouwen die zelf volledig zijn vastgelo-

pen in hun emancipatie. Ze wilden een economische car-

rière en zijn daarin heftig gefrustreerd door de bestaande

structuren. Of ze waren qua persoonlijke kwaliteiten op

voorhand al niet in staat zichzelf voldoende te ontwikke-

len en hebben zich vervolgens begraven in de edele zorg

voor hun kind. Een mede-ouder met mede-

verantwoordelijkheid en medezorg doet in hun ogen uit-

sluitend afbreuk aan hun precaire zelfbeeld en hun ge-

ringe eigenwaarde. Het ‘helemaal voor jezelf hebben van

een kind’ is bij hen in de plaats getreden van wie zij zelf

zijn. Zij hebben hun persoonlijkheid ingewisseld voor het

moederschap, en menen vervolgens dat het één gelijk staat

aan het ander. Het is de laatste strohalm die hun identiteit

bepaalt en zij laten zich die door niets en niemand afpak-

ken, zeker niet als die strohalm nog door velen wordt

bewierookt als edelmoedige zelfopoffering.

Het is dan ook diep treurig dat deze vrouwen van de

kinderrechter en de wetgever uitsluitend bevestiging in

deze indirecte vorm van vernietiging van zichzelf en hun

kind ontvangen. Het is uit dien hoofde niet toevallig dat

de overheid overwegend een vrouw als kinderrechter be-

noemt, dat een onwillige moeder meestal een vrouw als

advocaat kiest en dat de Raad voor de Kinderbescherming

ook steevast een vrouw naar de rechtszaal stuurt. Geza-

menlijk houden zij krampachtig bij moeder het beeld in

stand dat kinderen wel zonder een zorgzame en liefheb-

bende vader, maar niet zonder haar kunnen. Zelfs als kind

en vader samen ruimschoots het tegendeel hebben bewe-

zen, willen ze er niets, maar dan ook niets van weten. Het

kán namelijk niet waar zijn, omdat het niet waar mág zijn.

Want als het waar is, wordt een diep gewortelde ideologi-

sche pijler onder onze economische orde uitgezaagd, ter-

wijl zij er juist zijn om die ideologie te handhaven.

Het mag daarom niet waar zijn dat het kind veel aan zijn

vader ontleent en dolgraag bij hem is. Het mag niet waar

zijn dat vader net zo handig als moeder met luiers is, het

fornuis en de magnetron bedient, opvolgmelk verdunt en

het speentje steriliseert, het bed van het kind opmaakt en

dan samen met zijn kind lekker puzzels gaat leggen. Het

mag niet waar zijn dat het kind warmte en liefde van hem

ontvangt, zich aan hem hecht en geborgenheid aan hem

ontleent. Het mag allemaal niet waar zijn, en daarom mag

vader maar eens in de veertien dagen een paar uurtjes zijn

kind zien. De rechtszaal met het portret van de koningin

verleent aan dit alles het odium dat hier wijsheid en ge-

rechtigheid regeert en dat ‘het belang van het kind’ er on-

omstotelijk wordt gediend.

Maar wie hier in werkelijkheid niet samen door één deur

kunnen, is de hedendaagse zorgvader en een ouderwetse

overheid die krampachtig, tegen beter weten in, blijft pro-

beren hem in zijn stropdas en haar bij de wasmachine en

de kookplaat te houden, zodat hij zo weinig mogelijk tijd

verliest gedurende het bijdragen aan het bruto nationaal

product en zij intussen in haar ‘veilige nest’ vol moeder-

liefde nieuwe handen aan de ploeg kan kweken. Met de

werkelijke behoeften van kinderen heeft het allemaal niets

en niemendal te maken.

Zorgvuldig onderzoek naar de concrete situatie van het

kind en de vader in kwesties van ouderlijke zorg, opvoe-

ding en ouder-kind hechting vindt dan ook niet plaats.

Zou dat onderzoek namelijk wel worden ingesteld, dan

zou niemand er omheen kunnen dat het hele bouwwerk

dat de kinderrechter hardnekkig blijft stutten allang van

zijn fundament is beroofd. Zeg als rechter ‘dat je in het be-

lang van het kind handelt’, en je kunt iedere uitspraak met

de natte, pavloviaanse vinger rechtvaardigen, zolang je je

maar niet in de concrete situatie van dat kind en zijn vader

hoeft te verdiepen.

Kind en vader zijn volslagen rechteloos, omdat de rech-

ten van het kind niet in een wet zijn vastgelegd en de kin-

derrechter helemaal geen rechter is. Het is een functionaris

die namens de overheid de vrije hand heeft om op welke

wijze dan ook de boel in het bestaande gareel te houden. De

Nederlandse kinderrechter is een aanfluiting voor een mo-

derne rechtsstaat, omdat er recht dient te worden gespro-

ken ‘in het belang van het kind’, terwijl dat kind er in het

geheel niet aan te pas komt. Alle uitspraken zijn in het ver-

meende belang van de moeder, omdat dat belang overeen

komt met het economische belang van de overheid. Zo-

lang ‘vader niet met moeder door één deur kan’ blijft de

deur naar een hedendaagse, humane samenleving zorg-

vuldig op slot en kunnen vader en kind met hun kop tegen

de muur blijven lopen.

Zo is in jaren een staande rechtspraktijk gegroeid die

zichzelf met steeds meer kunstgrepen in stand houdt. De

advocaat van vader zegt voor duur geld tegen hem: ’Let

op, beste man, vergeet ten enen male je rechten als ouder,

je behoeften en de noodzaken van je kind, want alleen dan

kan ik er nog voor jullie uithalen wat er in zit’. De rechter

zegt vervolgens doodleuk tegen vader: ‘Meneer, alleen het

feit dat u hier voor mij staat, geeft al aan dat u niet samen

door één deur kunt’. Moeder hoeft alleen maar haar mond

te houden en iets te stamelen over ‘rust voor het kind’. En

weer is in Nederland een kind definitief zijn zorgzame en

liefdevolle vader kwijt.

Zo makkelijk gaat het dag in dag uit, al tientallen jaren

lang. Het gaat net zo eenvoudig als in Jordanië jonge meis-

jes straffeloos worden vermoord ‘omdat ze de eer van de

familie hebben geschonden’. En er is geen enkel verschil

met de ‘rechtvaardigheid’ waarmee in andere delen van

de wereld clitorissen worden afgesneden. Zo is het in Hol-

land ‘heel normaal’ om honderdduizenden kinderen in

een karikatuur van recht, redelijkheid en humaniteit van

één van hun ouders te beroven, zodat die kinderen op la-

tere leeftijd wanhopig zelf hun weg moeten vinden in het

doolhof van hun eigen identiteit.

Een wet voor het kind

Hoofdstuk 4

Alain Teister schreef in de vroege jaren zeventig een

boek dat ‘Mijn pappie is enkel een foto’ heet. Achter deze

koekblikken titel schuilt een prachtige korte roman,

waarin een vader zijn zoon niet meer mag zien en hem pas

weer ontmoet als deze volwassen is. De scènes die Teister

beschrijft rond de kinderrechter zijn van achttien jaar daar-

voor, dus uit de jaren vijftig. Wat ik lees, zijn precies de-

zelfde frasen als ik in 1999 uit de mond van de kinderrech-

ter mag vernemen. In veertig jaar tijd is er in die rechtszaal

vrijwel niets veranderd.

Wel moest één van de echtelieden bij de gewone rechter

in die tijd ‘overspel’ bekennen, wilde je je huwelijk laten

ontbinden. Je bekende dan een daad die je niet gedaan

had, anders kon je niet officieel voor de wet uit elkaar. Ie-

dereen wist dat het louter om een formaliteit ging, behalve

de kinderrechter die vervolgens over de omgang met je

kind moest oordelen. Deze rechter stelde vast ‘dat een va-

der die overspel heeft gepleegd geen rechten op zijn kind

meer heeft’. Zo heeft ieder tijdperk zijn eigen grove on-

rechtvaardigheden gekend om een kind exclusief aan de

moeder toe te kunnen wijzen.

Toen mijn kind vijf maanden oud was, had ik een eerste

inhoudelijk gesprek met mijn ex over de toekomst van ons

kind. Ik viel met de deur in huis en vroeg haar: ‘Zou jij ook

zomaar ineens bij mij zijn weggelopen als mijn ouder-

schap, en de mate van medezeggenschap die ik zou heb-

ben gehad over ons kind daarna volledig in stand zouden

zijn gebleven?’ ‘Nee, natuurlijk niet’, antwoordde ze. ’Dan

had ik daar toch geen reden voor gehad?’

Vanaf dat moment wist ik dat ik niet één, maar twee doe-

len had na te streven. Het eerste doel was alsnog een onbe-

vangen relatie met mijn dochter te kunnen opbouwen. Dat

doel heb ik bereikt, waarna zij mij weer is ontnomen. Het

tweede doel was met al mijn verstandelijke vermogens bij

te dragen aan een verandering van wetten en regels. Vrou-

wen die in het begin van hun zwangerschap in hormonale

paniek bevruchte eieren voor hun geld kiezen, zouden niet

door de wetgever moeten worden geholpen door hen het

ravijn in te duwen waar ze met hun toekomstig kind in

willen springen. De wetgever zou hen juist van de rand

van de afgrond moeten weghouden. Hoe de wetgever dat

kan bereiken, daarover gaat het volgende.

Was mijn kind maar in 2010 geboren, denk ik vaak. Nu

ondergaat het in 1999 de laatste stuiptrekkingen van een

systeem dat het zover heeft gebracht dat het vonnissen uit-

spreekt die niet eens meer worden nageleefd. Kennelijk

heeft de rechtelijke macht het bijltje er al bij neergelegd en

zichzelf vrijwillig geheel uitgerangeerd.

Als overtuigd legalist moet ik concluderen dat ik met een

wetgever leef die er in zijn wetgeving een sexistisch

rotzooitje van heeft gemaakt. Het onvermijdelijk gevolg is

dat ook de rechtshandhaving na tientallen jaren het spoor

geheel bijster is geraakt en in totale machteloosheid en

diepe frustratie toeziet hoe ieder jaar tienduizenden moe-

ders het recht in eigen hand nemen. Hun ouderlijk gezag

lijkt het definitief gewonnen te hebben van zowel het ge-

zag van de wetgever, de rechtspleger, de rechtshand-

having, als de pedagogische en de psychologische discipli-

nes.

De gevolgen zijn ernstig. Het kind wordt nodeloos in

grote problemen gebracht onder het mom dat het er juist

uit wordt geholpen; cynischer kan het bijna niet. De an-

dere ouder komt in een onleefbaar vacuüm te verkeren. De

samenleving wordt in toenemende mate geschokt in zijn

fundamentele rechtsgevoel. En de rechtsorde zelf is volle-

dig in het ongerede.

Vader onbekend

Het is dus niet meer mogelijk te verhullen dat de blinde

wet en het lamme recht zijn verworden tot een anachro-

nisme in onze samenleving. Deze anachronismen vinden

hun basis in de ontkenning van de rechten van het kind,

hetgeen direct al duidelijk wordt bij zijn geboorte. Zo dient

het verraderlijke ‘vader onbekend’ bij de geboorte-aangifte

strafbaar te worden gesteld indien feiten en omstandighe-

den zijn verzwegen die tot bekendheid van de vader zou-

den hebben geleid. Eén enkel ritje over onze Oostgrens

toont hoe een geciviliseerde staat dit vraagstuk oplost.

Maar die beschikt dan ook over een Constitutioneel Hof.

Een eigen wet voor het kind

Voorzover de rechten van het kind hier al in de loop der

tijden zijn benoemd, zijn ze versnipperd over vele wetboe-

ken en wetsartikelen. Het wordt de hoogste tijd dat het

kind als zelfstandig wezen met unieke kenmerken het uit-

gangspunt wordt van een wet die geheel op zijn specifieke

situatie is gebaseerd. Eén ritje over onze Zuidgrens, en wij

zien hoe een geciviliseerde staat daarvoor een heuse

Staatscommissie aan het werk heeft gezet. In één moeite

door kunnen dan de rechten van het kind zoals benoemd

door de Verenigde Naties in een nationaal equivalente

wetgeving worden verankerd.

Een wet voor het kind dient uit te gaan van drie funda-

mentele rechtsprincipes:

1. Ieder kind heeft recht op een onbelemmerde omgang

met zijn of haar beide biologische ouders.

2. De zorg voor het kind is de verantwoordelijkheid en

plicht van beide ouders in onderlinge gelijkwaardigheid.

3. De staat en de uitvoeringsorganen is niet toegestaan

ouders te discrimineren op grond van hun sexe, de aard

van hun relatie en de wijze waarop hun ouderschap tot

stand is gekomen.

Uit het bovenstaande volgt dat iedere biologische ouder

bij wet automatisch het ouderlijk gezag heeft, totdat het

die ouder eventueel wordt afgenomen, of tot die ouder af-

stand van zijn rechten en plichten doet.

Omgangsrecht is gewoon civielrecht

Worden de rechten van het kind eenmaal goed bij wet

geregeld, dan dienen de ‘kinderrechter’ en ‘Raad voor de

Kinderbescherming’ in dit land te worden afgeschaft als

het gaat om het omgangsrecht. De overheid dient schoon

schip te maken met deze ideologisch opererende, histo-

risch zwaar belaste organen die te vaak geen recht aan

mensen hebben gedaan, maar wel veel onheil hebben ge-

sticht. Daarvoor in de plaats dient een gewone rechter en

een onafhankelijk pedagogisch instituut te komen dat

ouders en kinderen niet moedwillig verder uit elkaar jaagt,

zodra die ouders er zelf niet uitkomen. Met zachte drang

en goede begeleiding volgens hedendaagse inzichten kan

ouders namelijk heel goed worden geleerd hoe zij aan de

gezamenlijke verantwoordelijkheid jegens hun kind als-

nog zorgvuldig invulling kunnen geven. Niet alleen het

kind, maar ook de samenleving plukt daar de vruchten

van, om van de ouders maar te zwijgen.

Men zou verwachten dat kinderrechters een voorschot

op deze onvermijdelijke ontwikkeling zouden nemen,

maar het tegendeel is het geval. Ook de advocaten van va-

der en moeder zijn geheel vastgekoekt in verstarde rollen,

waarin zij uitsluitend nog cliché’s ten berde brengen die

ieder raakvlak met de werkelijkheid hebben verloren. In

de rechtszaal van de kinderrechter treft men bij alle aan-

wezige functionarissen ernstige vormen van beroepsdefor-

matie aan. Zo is men is ziende blind geraakt voor weten-

schappelijke inzichten en maatschappelijke verworvenhe-

den.

Ouderlijk gezag versus wederrechtelijke macht

Nog niet zo lang geleden is de term ‘ouderlijke macht’ in

de wet vervangen door ‘ouderlijk gezag’. Deze schijnbare

vooruitgang in de opvattingen over het ouderschap heeft

(nog) niet geleid tot substantiële veranderingen in de prak-

tijk. Daar is een dwingende reden voor. De wetgever heeft

namelijk in zijn cosmetische vernieuwingsdrift vergeten

dat Vrouwe Justitia een weegschaal van het balansmodel

omhoog houdt. Het begrip ‘ouderlijk gezag’ is in de wet

echter niet voorzien van een contragewicht, zodat de

balansweegschaal een nutteloos instrument is. De rechter

heeft eenvoudig geen enkel wettelijk middel om daadwer-

kelijk recht te doen aan het belang van het kind zonder het

ouderlijk gezag geheel terzijde te schuiven.

Tegenover het ouderlijk gezag dient uiteraard niet uit-

sluitend de volledige onttrekking ervan te staan, omdat

zulks geen tegenkracht introduceert maar een totale en

vaak ongewenste opheffing ervan, die dus ook (terecht)

vrijwel nimmer wordt opgelegd. Daardoor blijft dan ech-

ter wel een uiterst onbevredigende situatie bestaan waar

het kind en zijn andere ouder uiteindelijk zwaar de dupe

van zijn.

Een werkelijke contragewicht voor het ouderlijk gezag

zou het begrip ‘wederrechtelijke macht’ kunnen zijn. Dit

alsnog in de wet te introduceren begrip duidt op een situatie

waarin een ouder met ouderlijk gezag de wet overtreedt welke de

rechten van zijn kind waarborgt, of een vonnis niet uitvoert dat

door de rechtelijke macht met betrekking tot het kind in diens be-

lang is uitgesproken.

‘Wederrechtelijke macht’ en ‘ouderlijk gezag’ zijn tegen-

polen op de balansweegschaal van de rechter, zodat deze

werkelijk iets te wegen krijgt. Bij het individu kunnen deze

tegenpolen nimmer gelijktijdig optreden. Zodra een ouder

zich in een situatie begeeft waarin door hem of haar ‘we-

derrechtelijke macht’ over het kind wordt uitgeoefend,

wijkt automatisch vanaf dat moment zijn of haar ouderlijk

gezag. Deze ouder kan zich ten tijde van de uitoefening

van de wederrechtelijke macht dus ook niet meer op de

rechten van het ouderlijk gezag beroepen.

Het behoeft geen betoog dat het introduceren van dit

nieuwe begrip in de wetgeving de samenleving hoopge-

vende perspectieven biedt. Voor het eerst heeft de wetge-

ver dan immers de mogelijkheid het belang van het kind

werkelijk te dienen, omdat in een situatie van ‘weder-

rechtelijke macht’ het ouderlijk gezag automatisch tijdelijk

aan de Staat en de andere ouder tezamen toekomt, ook als

de laatste het ouderlijk gezag niet had. Beiden bepalen dan

door tussenkomst van de gewone rechter, op basis van

vaste protocollen, hoe dient te worden gehandeld.

In het licht van dat perspectief zal iedere ouder die over

ouderlijk gezag beschikt dat ouderlijk gezag meer als een

kwetsbaar goed beschouwen en minder als een onaantast-

baar recht hanteren. Dat kan het kind alleen maar ten

goede komen.

Recht op een onbelemmerde relatie

Ouders die niet samenleven behoren bij wet als uit-

gangspunt beiden het gezag over hun kind te hebben, ook

als zij nimmer samen hebben geleefd en zelfs indien zij el-

kaar nauwelijks kennen. Zij dienen elkaar in dat geval te

leren kennen omdat zij samen een kind hebben verwekt.

Dat kind heeft immers recht op verzorging door en omgang met

beide ouders.

Gelijkwaardig ouderschap

De rechten van het kind betreffen daarbij de verzorging

door beide ouders in onderlinge gelijkwaardigheid, ongeacht

hun onderlinge relatie. Pas zodra valt te voorzien of kan

worden geconstateerd dat een zodanige verzorging niet in

het belang van het kind is, zou van dit uitgangspunt kun-

nen worden afgeweken. Dat kan echter pas blijken indien

beide ouders eerst naar behoren hebben betracht de zorg

te delen en daar, zo nodig, in zijn bijgestaan door een onaf-

hankelijk pedagogisch instituut. Komen beide ouders er

zelf niet uit, dan kan één van hen of kunnen beiden om de

bijstand van dat instituut verzoeken.

In feite berustte de private zorgovereenkomst tussen

Mikki’s moeder en mij op deze voorgestelde noviteit. Het

is daarom extra teleurstellend dat achtereenvolgens twee

rechters zich anno 1999 niet vrijwillig inhoudelijk over

deze private overeenkomst hebben willen uitlaten, laat

staan dat zij moeder hebben verplicht de overeenkomst te

volgen, ondanks mijn dringende verzoek daartoe in de

dagvaarding en de drie daaropvolgende verzoekschriften.

Het bood de rechters een mogelijkheid de rechtspraktijk te

vernieuwen; in ons geval was het onafhankelijk pedago-

gisch instituut het Riagg. In tegenstelling tot de Raad voor

de Kinderbescherming, vindt begeleiding hier plaats door

universitair afgestudeerde pedagogen en psychologen, die

bovendien niet binnen een ambtelijke hiërarchie werken,

zodat zij over meer mogelijkheden beschikken hun vakge-

bied bij te houden en dat ook wel moeten, omdat zij door

het ontbreken van een ambtelijke status minder zijn be-

schermd tegen de gevolgen van fouten in hun werk.

Ouderschap: wel of niet

Als beide ouders altijd gezamenlijk de zorg voor het kind

hebben, ook als zij nimmer hebben samengeleefd of elkaar

nog nauwelijks kennen, moet het ook mogelijk worden als

ouder onomkeerbaar en volledig afstand te doen van alle

rechten en plichten jegens het kind. In Denemarken is dat

reeds het geval. Ook dan behoudt het kind overigens het

recht deze ouder te leren kennen. De motieven van deze

ouder om volledig afstand te doen van het kind, dienen la-

ter voor het kind bekend te kunnen zijn, door middel van

een daartoe door de ouder afgelegde en door de Staat be-

waarde verklaring van deze ouder.

De mogelijkheid volledig en onomkeerbaar afstand te

doen, schept de staat, het kind en beide ouders volstrekte

duidelijkheid. Het afstand doen ontslaat de afstand ne-

mende ouder van de plicht gezamenlijk het kind te verzor-

gen in onderlinge gelijkwaardigheid. Het biedt de andere

ouder vervolgens de mogelijkheid de verantwoordelijk-

heid naar eigen inzicht te volle te dragen zonder dat

sprake is van ‘onwillige medewerking’ door de mede-

ouder.

De rechtspraktijk in Nederland staat nu nog diametraal

tegenover dit rechtsprincipe: in ons land worden ouders

(vaders) bewust en moedwillig strikt tegen hun wil uitgeslo-

ten van de medezorg voor hun kind, terwijl zij en dat kind

daar nu juist recht op hebben. Bovendien worden zij als

ouder (vader) bovendien volledig gemarginaliseerd, louter

omdat de andere ouder (moeder) dit om welke persoonlijke

reden dan ook wenst. De omgang van een kind met zijn ouder

mag niet meer afhankelijk worden gesteld van de omgang tussen

beide ouders onderling. Ook hier is de rechtspraktijk in Ne-

derland tegengesteld: als de moeder de omgang tussen

kind en vader belemmert, wordt zij niet effectief tot de

orde geroepen, maar door de rechtspraktijk gesteund.

Jurisprudentie

Uiteraard roepen deze voorstellen vele vragen van prak-

tische aard op. Om enkele te noemen:

Wat te doen als moeder zwanger is geworden tijdens een

fietsvakantie door Ierland? De betreffende Ier valt niet on-

der de Nederlandse wet en zal de dans dus ontspringen,

tenzij hij zich hier als vader meldt omdat hij zijn verant-

woordelijkheden kent.

Zal het pedagogisch instituut niet dezelfde degeneratie

ondergaan als de Raad voor de Kinderbescherming? Nee,

want het worden ditmaal geen ambtenaren in een staats-

orgaan. Zoiets precairs als zeer persoonsgerichte, psycho-

logische en pedagogische beoordelingen dient men niet in

handen van rijksambtenaren te geven, maar over te laten

aan instituten die midden in de samenleving staan en daar

hun bestaan rechtvaardigen door de kwaliteit die ze bie-

den. De dienst voor het IJkwezen is tenslotte ook al jaren

geleden geprivatiseerd. De justitiële weegschaal wint al-

leen maar aan nauwkeurigheid als ook de ijking daarvan

wordt uitbesteed aan een werkelijk onafhankelijke partij.

Nu ijkt het apparaat zichzelf en lijdt het kinderrecht als ge-

volg daarvan aan ernstige vormen van incest.

Kun je twee mensen die niets met elkaar te maken willen

hebben verplichten samen de zorg voor een kind te delen?

Ja, want het kind heeft er recht op en belang bij, zolang het

tegendeel niet blijkt. Bovendien is het kind niet uit een on-

bevlekte ontvangenis ontstaan en zijn er heden ten dage

mogelijkheden te over de conceptie te voorkomen dan wel

af te breken. Een moeder die kiest voor een voortgezette zwan-

gerschap, kiest bewust ook voor de biologische vader als mede-

ouder van haar kind. Nu is dat niet het geval, omdat zij weet

dat zij het kind kan behouden en de vader tegelijkertijd

nagenoeg kan elimineren. Zodra dit onmogelijk is, zullen

vrouwen én mannen aanstonds anders gaan denken over

‘het hebben (nemen) van kinderen’. Aanstaande moeders

kiezen dan niet alleen voor een kind: zij kiezen dan ook

een gelijkwaardig mede-ouder van vlees en bloed; de an-

dere ouder van hun kind.

Hoe zit het met een nieuwe partner van vader en/of

moeder? Deze kan na verloop van tijd in het gezag delen

op grond van betoonde inzet, waarbij beide biologische

ouders, voorzover zij het gezag hebben, het uiteraard te-

vens behouden. Ouderlijk gezag kan dus worden uitgeoe-

fend door wel vier personen. Daar is niets op tegen.

Is het begrip ‘wederrechtelijke macht’ ook van toepas-

sing op die nieuwe partner die tevens in het gezag deelt?

Uiteraard: Zolang deze partner zich niet verzet door het

doen van aangifte van een strafbaar feit, dan wel kan aan-

tonen met dat feit niet bekend en niet betrokken te zijn ge-

weest, valt ook hij onder de werking van dat begrip.

Zo zijn er nog vele vragen meer te bedenken. De wetge-

ver hoeft echter alleen de hoofdlijnen te bepalen en kan de

rest ditmaal met een gerust hart overlaten aan de jurispru-

dentie. Vrouwe Justitia krijgt in het familie- en omgangs-

recht dan immers eindelijk voor het eerst haar balans-

weegschaal. Zij zal daar wel raad mee weten en in hoog

tempo volgens hedendaagse normen nieuwe jurispruden-

tie scheppen. Nieuwe wetgeving hoeft dus ook niet node-

loos lang op zich te laten wachten.

Incest, sexueel misbruik, mishandeling, kidnapping, ont-

trekking aan de leerplicht, verwaarlozing, onthouding van

noodzakelijke medische zorg, onttrekking aan de omgang

met de andere ouder; al het leed dat kinderen in vele gra-

daties in toenemende mate wordt aangedaan zal kunnen

vallen onder het begrip ‘wederrechtelijke macht’.

Waar de Staat nu onophoudelijk botst met het heilige

ouderlijk gezag en daarom vaak niet of nauwelijks bij

machte is in te grijpen in een situatie waarbij de belangen

van het kind ernstig in de knel zijn geraakt, kan in de toe-

komst zonder beletsel worden opgetreden.

Een samenleving die naar behoren de rechten van het

kind wettelijk omschrijft en daar vervolgens ook naar han-

delt, investeert niet alleen in individueel geluk en welzijn,

maar ook in zijn eigen cohesie.

Algemeen wordt ervaren dat die cohesie in deze tijd zeer

te wensen over laat. Dat is niet alleen het gevolg van de

erosie van de normen die de staat zegt te vertegenwoordi-

gen maar door ‘achterstallig onderhoud’ niet meer hard

weet te maken. Het is ook het gevolg van de wijze waarop

wij momenteel met ons eigen nageslacht omspringen. Niet

alleen de zorgvader is nu de ondermens van de rechts-

staat. Het kind is het in veel meer gevallen ook.

Hoe blijf je vader?

Hoofdstuk 5

Mannen hebben geen baarmoeder. Zij zijn wel baas in ei-

gen buik, maar daar groeit hooguit bier in. Mannen kun-

nen dus niet beslissen of zij kinderen krijgen: dat doen de

vrouwen, nadat zij door mannen zijn bevrucht.

Een vrouw heeft in ons land tot de zestiende week van

de zwangerschap de vrije keuze tussen een abortus of een

bevalling. Kiest zij voor het laatste, dan kiest zij tot heden

wel voor het krijgen van een kind, maar niet voor het krij-

gen van de vader van dat kind, laat staan die vader als

mede-verzorger en mede-ouder van dat kind. Zij kan die

vader volledig elimineren.

Wil je als man de vader van een kind worden en vooral

blijven, dan ben je tot heden volstrekt afhankelijk van de

keuzen die iemand anders naar willekeur voor jou en voor

je kind maakt. De meeste mannen vertrouwen die ander -

hun partner - zodanig dat zij hier geen moeite mee hebben.

En de meeste vrouwen zijn gelukkig dat vertrouwen

waard.

Dat vertrouwen kan echter worden beschaamd. Uitgere-

kend het krijgen van een kind verandert de belevingswe-

reld van een vrouw ingrijpend. Tijdens de zwangerschap

vinden belangrijke hormonale veranderingen plaats die

van grote invloed zijn op de mentale gesteldheid. Deze

hebben in iedere relatie hun weerslag op de aard van die re-

latie.

Is het kind eenmaal geboren, dan richt de aandacht van

de moeder zich in de meeste gevallen volledig op het kind.

Omdat het kind op zijn beurt de eerste maanden van zijn

leven volstrekt afhankelijk is van de borsten die geen va-

der hem kan bieden, komt die vader in aanvang voor bei-

den op de tweede plaats. Alleen als er sprake is van fles-

voeding en deze ook wordt toegediend door vader, richt

het kind zich van aanvang even sterk op hem als op de

moeder. Voedt moeder hem niet en verzorgt vader alle

flesvoeding, dan richt het kind zich volledig op hem. Daar

zal de kinderrechter nog van opkijken.

Na een maand of zes begint, als alles goed gaat, de situa-

tie terug te keren naar normaal, voorzover dat begrip pas-

send is. De relatie tussen de ouders is en blijft namelijk de-

finitief een andere dan deze voorheen was. Er zit een kind

tussen, dat heden ten dage aanleiding geeft tot veel (twist-

)gesprekken over wat wel en wat niet pedagogisch verant-

woord is, zeker nu veel populair-wetenschappelijke bron-

nen tot in detail suggereren de waarheid in pacht te heb-

ben, waarbij die bronnen elkaar uiteraard voortdurend te-

genspreken en de ouders derhalve ook.

Als de ouders in mentaliteit verschillen en bijvoorbeeld

anders denken over normen en waarden, het medisch

complex en het moderne substituut voor religie, ons voed-

sel, dan geeft het hebben van een kind geheid aanleiding

tot stevige onderlinge discussies.

Deze discussies bieden ongewild een nieuw inzicht in de

waarde van de onderlinge betrekkingen. Het perspectief

daarvan is gewijzigd. Er is minder tijd voor elkaar. Bij

beide ouders slaat bovendien de vermoeidheid toe. Dat al-

les kan leiden tot spanningen in de relatie die op hun beurt

de discussies en de vermoeidheid nog doen toenemen.

Iedere moeder weet in dit traject al dat zij nimmer haar

kind zal verliezen als de relatie eindigt, maar dat haar

partner wel het kind zal verliezen als zij dat wil. Deze

ongelijkwaardigheid in de relatie levert hoe dan ook een

extra spanningsveld op. Veel vrouwen realiseren zich in

dit stadium dat zij domweg eisen kunnen stellen en dat

hun partner daar maar blind aan heeft te gehoorzamen, of

hij het er nu mee eens is of niet. Was oorspronkelijk sprake

van een gezond machtsevenwicht tussen de geliefden, nu

zij samen ouder van een kind zijn kan de moeder zonder

risico de leefregels bepalen. Doet de partner niet mee, dan

heeft hij pech gehad. Hij kan op een flatje gaan zitten en

mag dan van mevrouw Leeser en haar collegae hooguit

eens per twee weken met zijn kind een wandelingetje door

het park gaan maken, zo hij daar trek in heeft.

Waar sprake is van liefde, praat niemand graag openlijk

in termen van macht. Toch berust iedere goede relatie op

een met vallen en opstaan gevonden machtsevenwicht.

Over en weer is in gelijke mate ingeleverd en behouden,

terwille van een vreedzame coëxistentie die feitelijk berust

op het principe dat je evenveel terug krijgt als je weg geeft.

Is er eenmaal een kind, dan is dat machtsevenwicht gron-

dig verstoord. Het kind als tastbaar wezen van vlees en

bloed is tevens een instrument in de machtsuitoefening

door moeder. Van de zijde van vader stond daar in vroe-

ger tijd een effectief instrument tegenover, namelijk het

kostwinnerschap. Beide instrumenten hielden elkaar goed

in evenwicht, totdat tijdens de jaren zeventig in korte tijd

veel faciliteiten werden geschapen voor vrouwen die wel

een kind hadden, maar om welke reden dan ook ongewild

of gewild zonder kostwinner kwamen te verkeren. Zelf

hoefden deze vrouwen nimmer te werken voor een inko-

men, omdat de zorg voor het kind zonder hulp van een

partner al zwaar genoeg werd geacht. Deze ontwikkeling

heeft de ‘BOM’, de bewust ongehuwde moeder gebaard,

alsmede een explosie in het aantal echtscheidingen en an-

derszins verbroken relaties.

Uiteindelijk heeft dit in de loop van twee decennia geleid

tot uitwassen. Vrouwen kunnen uit eigen beweging straf-

feloos hun partner uit het gezinsverband elimineren,

waarna zij vervolgens kunnen rekenen op dezelfde facili-

teiten als vrouwen die een partner is ontvallen door ziekte

of ongeluk, of vrouwen die zonder levenspartner zwanger

zijn geworden.

Binnen de relatie betekent dit een doorbreking van de

machtsevenwichten. Vrouwen hoeven niet langer na te

denken over de aspecten van de onderlinge gelijk-

waardigheid die de basis vormt van iedere geslaagde rela-

tie. Als zij de relatie met hun partner verbreken levert al-

leen hun partner in, en niet zo’n klein beetje ook: hij raakt

zijn kind kwijt, maar blijft wel verplicht te voorzien in het

onderhoud van zowel het kind als zijn ex-partner.

De belangrijkste oorzaak van de grote toename in ver-

broken relaties is deze opheffing van de ‘balance of power’

tussen de ouders. Een vrouw die besluit tot opzegging van

de onderlinge solidariteit in de relatie, hoeft er niet aan te

twijfelen dat zij het kind kan beschouwen als een middel

tot manipulatie dat uitsluitend haar ten dienste staat.

Daarnaast hoeft zij niet te vrezen voor een al te grote mate-

riële achteruitgang. De man op zijn beurt wacht slechts

een doemscenario.

Deze scheve verhoudingen in de onderlinge relatie wer-

ken niet preventief conflictremmend, maar lokken conflic-

ten juist uit.

Zolang mannen niet worden beschouwd als gelijkwaar-

dig ouder en zolang kinderen het recht wordt ontzegd op

een gelijkwaardige relatie met hun beide ouders, is het

machtsevenwicht tussen de ouders volledig zoek.

Mannen kunnen op geen enkele wijze er van uitgaan dat

de band tussen hun kind en hen niet zal worden aangetast.

Het enige waarvan zij uit kunnen gaan is de onderlinge so-

lidariteit, in de hoop dat deze door hun partner niet zal

worden doorbroken.

Het heeft daarbij geen zin met je partner enige afspraak

te maken ‘voor als het mis gaat’. Deze afspraken zijn bij de

kinderrechter namelijk niets waard, zelfs niet als deze af-

spraken bij een notaris zijn vastgelegd. De kinderrechter is

‘in het belang van het kind’ namelijk ten onrechte aan geen

enkele afspraak tussen de ouders gehouden, en zal in

negenennegentig van de honderd gevallen de kans te baat

nemen het belang van het kind op voorhand gelijk stellen

aan het belang van de moeder. Aangezien het persoonlijk

belang van de moeder eruit bestaat de relatie met jou als

vader te verbreken, hoef je er niet op te rekenen dat de eis

van de kinderrechter ‘dat beide ouders door één deur kun-

nen’, voordat ook jij weer omgang met je kind krijgt, ooit

zal worden gerealiseerd. Feitelijk is die voorwaarde van de

kinderrechter perfide: er wordt een eis aan jou gesteld

waarop je geen enkele invloed hebt, terwijl jouw partner

nu juist alles in het werk stelt om niet samen door die deur

te kunnen. De voorwaarde die de kinderrechter vervuld

wil zien, kan dus door jou helemaal niet worden vervuld.

Je wordt zodoende veroordeeld tot een leven zonder je

kind, waarbij door de rechter wordt gesuggereerd dat je

dat aan jezelf te wijten hebt, omdat je nu eenmaal niet aan

die voorwaarde hebt voldaan.

Het omgangsrecht moet wel een bijzondere hekel heb-

ben aan vaders als zodanig, om hen niet alleen in een

kwartier tijd van hun kind te beroven maar hen daarvoor

ook nog ‘schuldig te verklaren’ met die onzindelijke eis

van ‘samen door één deur’. Zolang moeder niet op straffe

van de omkering van het ouderlijk gezag wordt gestimu-

leerd die ene deur voor vader weer wagenwijd open te zet-

ten, is het onrechtmatig van vader te eisen dat hij die deur

zonder breekijzer weet te openen. Je moet van heel goeden

huize komen om als man met dit intens grove onrecht te

leren leven.

Ooit komt het moment waarop je over het hebben van

kinderen gaat nadenken. Dat kan zijn omdat je er zelf be-

hoefte aan hebt. Het kan ook zijn dat je partner er behoefte

aan heeft. En in het ideale geval willen jullie ze allebei. Het

moment waarop je besluit om ouder van een kind te wor-

den is cruciaal, omdat de motieven die je daarvoor hebt

van grote invloed zijn op de kansen dat je een blijvend en

gelukkig ouderschap zult realiseren.

Hieronder staat een drietal relatie-typen beschreven. Ga

na met welke van de drie jouw relatie de meeste overeen-

komsten heeft, en weeg op grond daarvan de risico’s die je

in je toekomstig vaderschap loopt.

1. Je leeft al vijf jaren of langer gelukkig met je partner sa-

men. Jullie hebben afgesproken dat je pas een kind zult

verwekken als er nieuwe huisvesting is, na dat promotie-

onderzoek of zodra de nagestreefde functies met bijbeho-

rend salarissen zijn bereikt. Je bent samen ook gelukkig

zonder kind en houdt je beiden aan de gemaakte afspra-

ken. Deze situatie biedt een goed uitgangspunt voor een

gelukkig en blijvend ouderschap.

2. Jouw carrière loopt als gepland maar die van je part-

ner stagneert. Zij begint steeds meer te verlangen naar een

kind, terwijl jij het leven dat jullie nu samen leiden eigen-

lijk best aangenaam vindt. Je mist in dat leven niet zoveel,

maar je bent ook van mening dat een kind erbij geen

kwaad kan.

De kans is reëel dat de aanwezigheid van een kind jullie

beider leven zal verrijken. Maar ook is de kans aanwezig

dat een traditioneel rolpatroon zal ontstaan, waarbij je

partner voornamelijk de zorg voor de kinderen heeft en jij

voornamelijk voor het inkomen zorgt. Dat belemmert jou

een ouderschap waarin ook de zorgtaken gelijkwaardig

zijn verdeeld. Als jullie daar bewust voor kiezen, is dat je

goed recht. Als die keuze echter impliciet en onuitgespro-

ken blijft, kan deze leiden tot onvrede aan beide kanten.

Zelfs bij een expliciete keuze voor deze rolverdeling valt te

voorzien dat je partner na een paar jaar jou kwalijk zal ne-

men dat jij naast het gezin ook nog leuk werk hebt, terwijl

zij maar achter die kinderen aanslooft. Wat zij eerst zelf

‘wilde’ gaat ze je nu in stilte of hardop verwijten. De oor-

zaak daarvan is, dat haar wil om een kind te krijgen des-

tijds sterker was dan wat dan ook. Nu het kind er eenmaal

is, steken andere behoeften de kop op: behoeften die jij al-

leen kunt bevredigen door prijs te geven waar jij je geluk-

kig in voelt. De kans dat daaruit relationele conflicten zul-

len ontstaan is aanzienlijk. ‘Mensen veranderen’ zegt zij

dan. Dat is niet zo, omdat mensen niet veranderen. Het

enige wat verandert zijn hun momentele behoeften, al

naar gelang hun momentele omstandigheden.

3. Je stelt je relatie enorm op prijs, bent er voor je wel-

bevinden zelfs afhankelijk van, maar aan kinderen heb je

eigenlijk helemaal geen behoefte. Toch wil zij ze ontzet-

tend graag. Ze probeert alles om zwanger van jou te wor-

den. Jij laat het min of meer begaan en gebruikt geen voor-

behoedsmiddelen.

Als je in deze omstandigheden een kind krijgt, is dat vra-

gen om moeilijkheden. Je verwacht dat je zult worden be-

loond voor je meegaandheid of zelfs opofferings-

gezindheid, maar het tegendeel zal het geval zijn. Na de

geboorte van je kind is je partner hoofdzakelijk op het kind

gefixeerd. Je bent je minnares kwijt en leeft samen met de

moeder van haar, en niet jullie kind. Het kind zelf wordt

door je partner ‘in een verbond met moeder geplaatst’, een

soort verwijdering jegens jou zonder dat deze onomwon-

den openlijk wordt gerealiseerd.

Door haar een kind te schenken (sic) heb je jezelf overbo-

dig gemaakt. Je partner wilde een kind, en heeft alleen een

relatie met jou onderhouden om dat kind te kunnen krij-

gen. Als het er eenmaal is, zal ze de relatie met jou ver-

waarlozen en daarna ook gemakkelijk verbreken. Je soli-

dariteit met haar en haar behoeften loopt een gerede kans

volkomen misplaatst te zijn geweest. Je hebt haar boven-

dien niet geholpen om gelukkig te worden, want ook met

het kind zal ze uiteindelijk net zo ongelukkig blijven als ze

voordien was.

Kinderen betekenen namelijk geen oplossing voor de

problemen die je met jezelf ervaart, maar eerder een verhe-

viging. Als het kind eenmaal baby af is, blijken alle per-

soonlijke problemen die je partner met zichzelf had in

volle hevigheid terug te komen. Je bent min of meer terug

bij af, alleen zit er nu ook nog een kind tussen, wat de

spanningen niet bepaald zal verminderen.

Biedt de - opzettelijk schematische - beschrijving van

deze relatietypen de mogelijkheid risico’s in te schatten,

daarnaast is er nog een aantal autonome factoren die kun-

nen leiden tot een verhoogd risico op beëindiging van de

relatie en daarmee je ouderschap. Deze zijn:

Grote milieu-verschillen: lees jij een roman per week maar

komt je partner niet verder dan de soaps op de televisie en

een boekje van professor Diekstra? Ben jij opgevoed in een

streng christelijk milieu maar komt je partner uit een fami-

lie van straatmuzikanten? Heb je met een creditkaart van

de zaak je toekomstige echtgenote ontmoet omdat zij die

beeldschone serveerster in dat Poolse restaurant was? Was

dat blonde Hollandse meisje in de disco de godin waarvan

je als Marokkaan in je stoutste dromen niet durfde te dro-

men? Zolang er geen kinderen zijn, kan jullie beider geluk

niet op, maar met kinderen smelt datzelfde geluk als

sneeuw voor de zon.

Sterk verschillende persoonlijke behoeften: als je partner van

nature iedere ochtend om zeven uur naar de ijsbaan gaat

voor haar trainingsrondjes, terwijl jij van oudsher iedere

avond tot half twee in de kroeg zit, zal het leven met een

kind concessies verlangen. Het moge duidelijk zijn dat

deze de kroeg betreffen, hoe inspirerend deze ook voor je

welbevinden is.

Ideologische strijd: is je partner een macrobiotische die-

hard terwijl jij graag een Kwekkeboom uit de muur trekt,

dan hoeft dat geen probleem te vormen. Het kan in de re-

latie zelfs wel zijn charmes hebben. Het kind heeft echter

maar één mond en het mag uiteraard niet worden vergif-

tigd. De macrobiotische normen zullen dus verhevigen en

jou smaakt een kroket steeds lekkerder, zodat je ook je

kind die genoegens niet wilt ontzeggen. Vooral als ideolo-

gieën de plaats in hebben genomen van religies, hebben zij

de neiging te extremiseren zodra er een onschuldig kind

om de hoek komt kijken. Zo kan sigarettenrook voor de

niet-rokende partner door het hele huis gaan stinken, ook

al wordt de geneugte uitsluitend nog in het schuurtje ach-

terin de tuin gepraktiseerd. “Kom maar bij mama, want

papa ruikt vies’, is dan de volgende stap. Het laat zich ra-

den waar die ontwikkeling eindigt.

De aanwezigheid van kinderen verhevigt dus in alle op-

zichten de reeds aanwezige verschillen. Daaronder vallen

ook de verschillen tussen de manlijke en vrouwelijke men-

selijke soort. Vrouwen zijn over het algemeen sneller be-

zorgd over hun kroost dan mannen. Binnen de relatie

wordt dat vaak verward met ‘zorgzaamheid’. De grotere

bezorgdheid van moeder betekent voor haar dat vader min-

der zorgzaam is. Deze gevolgtrekking is irrationeel en stoelt

niet op feiten, maar wordt door haar wel als zodanig be-

leefd.

Veel mannen gaan daarom in de bezorgdheid van hun

partner mee, terwijl ze er eigenlijk niets van menen. In de

relatie wordt dan omwille van de lieve vrede een stuk ko-

medie geïntroduceerd, die die vrede echter allerminst

dient. Kinderen zijn bovendien juist gebaat bij de verschil-

len tussen de sexen. Een monocultuur van permanente be-

zorgdheid is niet bevorderlijk voor een evenwichtige ont-

wikkeling van het kind.

Uit het voorgaande blijkt, dat geen recept voorhanden is

dat voorschrijft hoe je vader blijft. Eén beweeglijke zaadcel

is voldoende om je vader te maken. Eén zitting bij de kin-

derrechter is voldoende om vervolgens je vaderschap te

breken. In de tussentijd kun je uitsluitend vertrouwen op

de solidariteit van je partner. Het enige wat je dus te doen

staat, is een eerlijke, rechtschapen en betrouwbare partner te kie-

zen, of te besluiten geen kinderen te nemen.

Indien je partner wel kinderen wil en aan het eind van

haar vruchtbare jaren komt, zal de relatie op de klippen lo-

pen als jij ze ook dan nog niet wilt. Misschien blijven jullie

wel bij elkaar, maar ze zal je de rest van haar leven blijven

verwijten wat je haar hebt onthouden. Zwicht niet voor dit

vooruitzicht en blijf prioriteit geven aan de redenen die jij

hebt om geen kinderen te willen, welke die redenen ook

zijn. Er is niets op tegen om grondig zelfonderzoek naar

die redenen te doen, maar het verdient geen aanbeveling

ze te veronachtzamen of te bagatelliseren.

Je leven verandert namelijk in een hel zodra je kinderen

hebt die jou vervolgens worden ontnomen. Vrijwel nie-

mand zal begrip opbrengen voor de deplorabele positie

waarin je wordt gebracht. Hooguit kun je het advies krij-

gen ‘je eigen leven weer op te pakken’ en op te houden

met tobben, ‘omdat er toch niets aan valt te veranderen’.

Deze weliswaar goedbedoelde adviezen van familie en

vrienden maken duidelijk dat schromelijk wordt onder-

schat wat de mentale en fysieke gevolgen voor jou zijn. In

feite raak je ernstig getraumatiseerd en zou je professio-

nele slachtofferhulp moeten hebben voordat er sprake van

kan zijn dat je ‘de draad weer kunt oppakken’.

Als in Europa ettelijke miljoenen kinderen geen onbe-

lemmerde omgang met hun vader meer mogen hebben

terwijl zij in hun kinderlijke onschuld niets hebben mis-

daan, hoe komt het dan dat hun vaders niet in staat zijn

zoveel maatschappelijke en politieke druk uit te oefenen

dat de wetten worden veranderd? Politiek is nota bene im-

mers nog steeds overwegend een mannenzaak?

Er zijn drie eenvoudige oorzaken aan te geven waarom

dat tot nu toe niet gebeurt, ook al is het tij aan het keren.

De eerste oorzaak is beschreven in het derde hoofdstuk:

de overheid heeft vermeend economisch belang bij de hui-

dige situatie. Politici morrelen daar niet graag aan. Vrou-

wen vormen bovendien de helft van het kiezersvolk.

De tweede en derde oorzaak liggen beide bij de betrok-

ken vaders zelf.

Chantage

Vaders die hun mening willen uiten over de deplorabele

rechtsgang waarvan zij getuige zijn, worden te pas en te

Nawoord

onpas gechanteerd met hun recht op vrije meningsuiting.

Zij worden door de rechter gedwongen een keuze te ma-

ken tussen dat recht en het toch al sterk belemmerde recht

van hun kind op omgang met zijn vader. Omdat ze het

beste voor hun kind willen, laten zij zich dus ook nog eens

monddood maken, door hun terechte kritiek maar voor

zich te houden. Het praktisch resultaat daarvan is evenwel

dat nu beide rechten blijvend zijn aangetast en de rechter

buiten schot blijft, omdat openlijke kritiek op de rechts-

gang niet meer te vernemen valt.

Dit is een onrechtvaardigheid die veel, zo niet alle vaders

uiteindelijk net zo hoog zit als het onrecht dat hun kind

wordt aangedaan en het leed dat zij daarvan ondervinden.

Ze zijn hun kind kwijt en bovendien wordt hen ook nog de

mond gesnoerd. Wie namelijk openlijk kritiek uit op de kinder-

rechter of de Raad voor de Kinderbescherming, loopt de gerede

kans te worden gehonoreerd met een concrete vermindering of

zelfs beëindiging van de omgang met het eigen kind. Wat rech-

ter noch Raad kennelijk beseffen, is dat niet alleen de va-

der, maar bovenal het kind hiermee wordt benadeeld. Het

kind wordt in al zijn onschuld gestraft voor het feit dat zijn

vader een mens met een gezond stel hersens is, die boven-

dien niet chantabel wenst te zijn. Zo’n vader zou men ie-

der kind toewensen. In de rechtszaal is hij echter ineens

een bedreiging voor het welzijn van dat kind.

Het gevolg is dat wij veel te weinig vernemen van vaders

die van hun kinderen zijn gesepareerd. Zij kiezen voor

hun kind en slikken hun kritiek dus in. Het voeren van ac-

tie is voor hun al helemaal niet aan de orde, omdat ze dan

hun kind zeker nooit meer zullen zien. Een vader die in

het openbaar treedt, heet in de rechtszaal een persoon ‘die

strijd zoekt’. Daarmee is hij als deugdelijk opvoeder volle-

dig gediskwalificeerd. Het is een gemeen, maar zeer effec-

tief onderdrukkingsmechanisme. Opgeteld bij het feit dat

zittingen van de kinderrechter besloten zijn, maakt het dat

slechts weinig vaders hun nek kunnen en durven uitste-

ken.

Schaamte

De tweede oorzaak waarom vaders onvoldoende van

zich laten horen, ligt in de schaamte die zij voelen. Zij zijn

als ouder door de rechter in naam van de koningin uitge-

rangeerd en ontkomen niet aan de twijfel of zijzelf niet

mede-schuldig zijn, nu een heel rechtssysteem over hen

heen is gevallen.

Deze vaders dienen zich twee dingen te realiseren. Niet

alleen hen, maar vooral hun kind is door de kinderrechter

de zwaarste straf opgelegd die in ons rechtssysteem denk-

baar is. Van dat kind weten wij allemaal dat het volstrekt

onschuldig is. Toch heeft het kind uit naam der koningin

die strafmaat toegewezen gekregen. Het rechtssysteem

straft dus volstrekt onschuldigen en deze hoeven zich niet

als gevolg daarvan schuldig te gaan voelen (ook de kinde-

ren zelf doen dat overigens in veel gevallen wel!)

Het tweede dat iedere vader zich dient te realiseren, is

dat sprake is van een systematische rechtsverkrachting zon-

der aanziens des persoons. Je bent niet als individu beoor-

deeld, maar louter en uitsluitend op je sexe. Je bent gestraft

omdat je toevallig niet moeder bent, maar vader. Het ging

helemaal niet om jou in persoon en ook aan je kind is nog

geen seconde besteed. Je hoeft je nergens voor te schamen,

want je bent veroordeeld als categorie. Je bent van de ver-

keerde kaste en louter daarom zijn je rechten vertrapt en is

jou je levensgeluk ontnomen.

De regelmaat in het omgangsrecht, waarin kleine kinde-

ren in alle rust moedwillig, maar volstrekt onnodig hun

verzorgende vader wordt ontnomen, die rust en regelmaat

zal hopelijk zo spoedig mogelijk tot het verleden behoren.

Een humane rechtsstaat baseert zich op wetten, voor-

schriften en internationale verdragen en ziet erop toe dat

deze worden nageleefd. Een humane rechtsstaat zorgt er-

voor dat vonnissen en beschikkingen strekkende tot om-

gang worden nageleefd en geen vodjes papier zijn. Een

humane rechtsstaat zorgt ervoor dat een kind dat heel ge-

lukkig was bij haar ene ouder en strikt tegen haar wil van

die ouder werd gescheiden, alsnog in de gelegenheid

wordt gesteld met die ouder een onbelemmerde kind-

ouder relatie te kunnen opbouwen.

Indien de andere ouder het belang daarvan voor het

kind niet in ziet en iedere rechtelijke uitspraak aan de laars

lapt, dient die andere ouder door de humane rechtsstaat te

worden gecorrigeerd. Die ouder gedraagt zich namelijk

volstrekt onverantwoordelijk jegens zijn kind. De staat

dient daarop geen premie te verstrekken. De Staat stimu-

leert nu onverbloemd dit onverantwoordelijk gedrag door

zijn rechterlijke uitspraken vodjes papier te laten. In een

humane rechtsstaat zou het echter worden gecorrigeerd.

Datzelfde geldt voor de ideologisch behepte hulptroepen

van de inhumane rechtsstaat, die geen waarde hechten

aan de ouder-kind relatie als het om de vader van het kind

gaat. Ook zij dienen te worden gecorrigeerd in hun

inhumane opvattingen en gedragingen, die ronduit scha-

delijk zijn voor het welzijn van het kind.

Alleen ouders die hun kind niet in de steek laten en zich

niet door een kinderrechter in een besloten zaaltje van hun

ouderschap laten beroven, kunnen de Staat duidelijk ma-

ken dat het zo niet meer kan. Alleen wij - de betrokken

kinderen en vaders, samen met toegewijde advocaten -

kunnen ervoor zorgen dat de toekomst anders zal zijn.

Index

Volgt nog.